Κάτι χαμογελάει στις σκιές

“Κάτι χαμογελάει στις σκιές” του Ηλία Φουντούλη | Βάνα Κουτσού - Ologramma.art
4 Φεβρουαρίου 2019

Το σκοτάδι, υπήρξε πάντα μία μυστηριακή κατάσταση. Σε κάνει να αναρωτιέσαι, τι να κρύβει άραγε στα έγκατά του, ποιοι παιδικοί εφιάλτες παραμονεύουν, ποιες σκιές τρεμοπαίζουν στις άκρες του και χαμογελάνε μειλίχια. Δεκαεφτά παράξενες, ατμοσφαιρικές, χιουμοριστικές, ενοχλητικές, σκοτεινές ιστορίες για όσους και όσα χαμογελούν στις σκιές, είναι το βιβλίο με μία σειρά διηγημάτων του Ηλία Φουντούλη.

Αυτό που μου έκανε ευχάριστη εντύπωση στο βιβλίο, είναι το μοναδικό πάντρεμα του horror με το χιούμορ. Οι περισσότερες ιστορίες διαπραγματεύονται καταστάσεις και γεγονότα που σου προκαλούν μια ανατριχίλα στην πλάτη, σε ένα γενικότερο πλαίσιο όμως, υπάρχει πάντα ένα χιουμοριστικό στοιχείο, ένα κρυμμένο μειδίαμα στα χείλη που πολλές φορές κάνει το «βαρύ» κλίμα της ιστορίας να ελαφραίνει και να σε αφήνει με μία περίεργη, αλλά θετική περίεργη αίσθηση. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογό του: «Το μυστήριο, η ειρωνεία, η τραγωδία, ο σαρκασμός και ο φόβος άρχισαν να παλεύουν με το γέλιο, το χιούμορ και την εύθυμη διάθεση, μεταξύ τους αλλά κυρίως μέσα μου, για την επικράτηση. Κάτι που συνέβαινε καιρό, μια ανούσια μάχη για την καθολική κυριαρχία μίας από τις δύο επιλογές, ώσπου αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να υπάρξει νικητής. Και οι δύο πλευρές μπορούν να συμπορεύονται, να συμβαδίζουν και, χέρι-χέρι, να συμβάλλουν στην ψυχαγωγία του αναγνώστη».

Το γέλιο και το χιούμορ μετά από ένα τρομακτικό γεγονός, είναι το καλύτερο μέσο εκτόνωσης και λύτρωσης από τον ίδιο το φόβο, ένας τρόπος εξορκισμού αυτού του συναισθήματος. Και οι ιστορίες του βιβλίου αυτού αναμιγνύουν με δεξιοτεχνία τα δύο αυτά, θεωρητικά αντιφατικά συναισθήματα.

Κάτι χαμογελάει στις σκιές του Ηλία Φουντούλη | thebookfairy.gr
23 Σεπτεμβρίου 2018

Το βιβλίο ” Κάτι χαμογελάει στις σκιές “, αποτελείται από δεκαεπτά αυτοτελείς ιστορίες τρόμου. Δεκαεπτά ατμοσφαιρικές, άκρως ψυχαγωγικές ιστορίες, όπου ο τρόμος και το κωμικό στοιχείο συνυπάρχουν αρμονικά. Είναι μία συλλογή από ιστορίες που έχει γράψει όλα αυτά τα χρόνια, που κινούνται κάπου μεταξύ τρόμου, αστυνομικού, σουρεαλισμού, έχουν όμως όλες τους ως κοινό στοιχείο το μαύρο χιούμορ, κάτι που θα με έκανε να χαρακτηρίσω το βιβλίο ως σκοτεινή κωμωδία. Κάθε ιστορία του είναι διαφορετική. Κάποιες πιο αστείες και άλλες πάλι πιο αηδιαστικές. Οι περισσότερες ιστορίες είναι μικρές και σε βοηθάνε να διαβάσεις γρήγορα και ξεκούραστα το βιβλίο. Είναι αλήθεια πως μια λεπτή γραμμή χωρίζει το γέλιο από τον τρόμο κάποιες φορές, κι εδώ ο Ηλίας Φουντούλης το χειρίζεται με αρκετή δεξιοτεχνία. Θα ξεχωρίσω όμως την «Κατσαριδομάνα» που ήταν ίσως η καλύτερη μικρή ιστορία που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Μου άρεσαν επίσης το “Μόνα Λάσελ”, το “Νεραϊδοχώρι”, “ο γάτος” και το “πας μη ντόπιος ξένος”. Όσοι το έχετε διαβάσει ή θα το διαβάσετε, αφήστε μας στα σχόλια το δικό σας αγαπημένο διήγημα της συλλογής.

Εν κατακλείδι, η συλλογή πετυχαίνει τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να διακωμωδήσει ακόμα και τους πιο τρελούς μας φόβους και να «ξορκίσει» αυτό που χαμογελάει στις σκιές με γερές δόσεις καλογραμμένου μαύρου χιούμορ.

Διαβάσαμε το “Κάτι χαμογελάει στις σκιές” του Ηλία Φουντούλη | Δημήτρης Αραμπατζίδης - www.thinkdrops.gr
9 Σεπτεμβρίου, 2017 

Τον Ηλία Φουντούλη τον “γνώρισα” μέσω του διαδικτύου και, πιο συγκεκριμένα, μέσω του YouTube. Στη συνέχεια έμαθα ότι ασχολείται με το stand up comedy και λίγο αργότερα ότι έχει γράψει ένα βιβλίο. Πολύ γρήγορα μου έγινε πολύ περισσότερο συμπαθής, όταν συνειδητοποίησα ότι έχουμε μια κοινή “αγάπη”: τα λογοπαίγνια.

Έτσι, λοιπόν, ήταν φυσικό να διαγραφεί στο πρόσωπό μου ένα μεγάλο χαμόγελο, όταν έλαβα αυτό το βιβλίο ως δώρο – κι ας ήξερα ότι πιθανότατα δεν περιέχει λογοπαίγνια. Αν πρέπει να περιγράψω με λίγα λόγια τι είναι το “Κάτι χαμογελάει στις σκιές”, θα πω ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα συλλογή διηγημάτων που συνδυάζουν το μαύρο χιούμορ, το σουρεαλισμό και –φυσικά– τον τρόμο.

17 ιστορίες περικλείονται σε αυτό το βιβλίο, αρκετές από τις οποίες βασίζονται σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες. Σίγουρα, δεν έχεις την προσδοκία να διαβάσεις κάτι ισάξιο με τα έργα του Stephen King, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν και απίστευτα άδικο, προφανώς. Ο Φουντούλης συγκέντρωσε διηγήματα που γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και περιστάσεις της ζωής του. Μέσα στις ιστορίες του παρελαύνουν στοιχεία από την προσωπική του πορεία: η Ικαρία, τα Πατήσια, η Σκοτία, το ενδιαφέρον για τη μαγειρική.

Ο τρόπος γραφής είναι απλός, προσιτός και συχνά απολαυστικός. Ο Φουντούλης δεν επιδιώκει να παρουσιάσει μια επιτηδευμένη χρήση των λέξεων, και πολύ καλά κάνει! Είναι η απλή γλώσσα, εξάλλου, που με έκανε να διαβάσω το βιβλίο τόσο ευχάριστα στις διακοπές μου. Οι ιστορίες που ξεχώρισα; Απαγορευμένη αγάπη, Ο γάτος, Ελικώνος, Μαϊκόις.

Η πρώτη προσπάθεια του Ηλία Φουντούλη είναι πάρα πολύ καλή. Φυσικά, περιμένουμε κάποια στιγμή να υπάρξει συνέχεια, καθώς φαίνεται ότι έχει κάποιες εξαιρετικές ιδέες. Του ευχόμαστε καλή συνέχεια!

Κριτική: “Κάτι χαμογελάει στις Σκιές” του Ηλία Φουντούλη από Ιλέην Ρήγα | nyctophilia.gr
15 Νοεμβρίου 2016

Το “Κάτι χαμογελάει στις Σκιές” ήταν από τα νέα βιβλία που μου έκαναν κλικ στο φετινό Φantasticon και, αναπόφευκτα, ταξίδεψε μαζί μου μέχρι την Σπάρτη. Κάτι στο εξώφυλλο, κάτι στο σαρδόνιο χαμόγελο, κάτι στον τίτλο… κάτι.

Απ’ το πρώτο ξεφύλλισμα ανακάλυψα τις μίνιμαλ ζωγραφιές που προλόγιζαν το κάθε διήγημα. Μικρές, λιτές και right to the point, μαρτύρησαν πριν καν το διαβάσω ότι το βιβλίο έχει την δική του εξυπνάδα, αν και κάποιες ίσως να μαρτύρησαν και το μυστικό της κάθε ιστορίας.

Το βιβλίο αποτελείται από 17 αυτοτελείς ιστορίες τρόμου (;) – χμμμμ, μαύρης κωμωδίας ίσως να ‘ναι πιο κοντά στον σωστό ορισμό, αλλά και πάλι… Και αυτός ακριβώς ο προβληματισμός στο να προσδιορίσουμε το είδος είναι και το μεγάλο ατού αυτής της συλλογής! Δεκαεπτά ατμοσφαιρικές, άκρως ψυχαγωγικές ιστορίες, όπου ο τρόμος και το κωμικό στοιχείο συνυπάρχουν πιο αρμονικά και από βούτυρο με μαρμελάδα. Οι ιστορίες είναι άνισες μεταξύ τους σε μέγεθος, κάποιες αρκετά μικρές και κάποιες αρκετά μεγαλύτερες, αλλά και σε επίπεδο – μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για ιστορίες που γράφτηκαν σε βάθος πολλών χρόνων και καθρεφτίζουν “ξεδιάντροπα” την εξέλιξη του ταλέντου του συγγραφέα -, χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο ότι και οι πιο αδύναμες δεν είναι ικανοποιητικές.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία στους χαρακτήρες και στις πλοκές, καμία ιστορία δε μοιάζει με την άλλη, ενώ οι χαρακτήρες κατά κάποιο τρόπο “δένονται” σχεδόν αμέσως με τον αναγνώστη, μια πολύ αξιοζήλευτη ικανότητα του συγγραφέα να το καταφέρει στα στενά λεκτικά όρια των διηγημάτων. Θετικές εντυπώσεις αφήνει και ο πολύ καλός χειρισμός του λόγου, γραφή απλή αλλά δυνατή, χωρίς περιττές φιοριτούρες που θα αλλοίωναν την, ομολογουμένως, ευχάριστη ροή.

Αυτό που καταφέρνει ο συγγραφέας είναι ένα μακάβριο πάντρεμα τρόμου και γέλιου, όπου η κωμωδία λειτουργεί συχνά σαν ανατρεπτικός μοχλός ακριβώς την στιγμή όπου ο αναγνώστης έχει πειστεί πως όλα έχουν μπει σε μια φρικτή τροχιά. Η φαντασία που διαθέτει ο συγγραφέας κινείται “εκνευριστικά” ευέλικτα “έξω απ’ το κουτί”, προσφέροντας μία συλλογή διηγημάτων πολύ διαφορετική απ’ τα συνηθισμένα.

Ξεχώρισα τα “Κατσαριδομάνα”, “Ελικώνος”, “Στον ηλεκτρικό” και τον “Γάτο” απ’ την πρώτη στιγμή, όμως το αγαπημένο μου είναι η “Μόνα Λασέλ” (τον πιάσατε τον αναγραμματισμό;;). Όσοι το διαβάσατε ή θα το διαβάσετε, αφήστε μας στα σχόλια το δικό σας αγαπημένο διήγημα της συλλογής.

Εν κατακλείδι, η συλλογή πετυχαίνει τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να διακωμωδήσει ακόμα και τους πιο τρελούς μας φόβους και να “ξορκίσει” αυτό που χαμογελάει στις σκιές με γερές δόσεις καλογραμμένου μαύρου χιούμορ.