Κοάλεμος: Κινούμενη άμμος

Κινούμενη Άμμος – Κοάλεμος | Κριτική – άποψη | Από το matobookalo.com
28 Φεβρουαρίου 2020

Η κινούμενη άμμος ήταν για εμένα ένα βιβλίο-έκπληξη. Δεν περίμενα κάποιος να συνδύαζε χιούμορ, φαντασία, Χάρι Πότερ, Θεσσαλονίκη και αληθοφάνεια με τέτοιο τρόπο. Ο Στέλιος Ανατολίτης τα κατάφερε και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ίσως το γεγονός ότι είναι standup comedian να τον βοήθησε να γράψει τόσο καλά και με χιούμορ, ίσως απλά του βγήκε αυθόρμητα η όλη ιστορία, το σίγουρο είναι ότι εμένα με κέρδισε.

Το βιβλίο ξεκινάει με έναν νεαρό άνδρα, με λίγα παραπάνω κιλάκια και καλή αίσθηση του χιούμορ, να τρέχει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυνηγώντας μια κοπέλα. Η οποία είναι βρικόλακας. Καθημερινά πράγματα. Για έναν πράκτορα όμως…

Παράλληλα, βλέπουμε σκηνές από το παρελθόν του, όταν ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στην Ακαδημία πρακτόρων-εδώ είναι που φέρνει σε Χάρι Πότερ η κατάσταση.

Κοάλεμος-Κινούμενη Άμμος – Στέλιος Ανατολίτης | Από το περιοδικό τεχνών thematofylakes.gr
Προσωπική άποψη: Ηλίας Τσιάρας

Εάν μου ζητούσε κάποιος να του περιγράψω με μια φράση τι ακριβώς πραγματεύεται το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Στέλιου Ανατολίτη, μάλλον δε θα τα κατάφερνα και πολύ καλά.

Αυτό που θα απαντούσα όμως παρ’ όλα αυτά, είναι πως πρόκειται για ένα πιο σκοτεινό, ελληνικότατο Χάρι Πότερ, 300+ σελίδες γεμάτες δράση, αγωνία και γέλιο. Επιτρέψτε μου να σταθώ λιγάκι σε αυτό το τελευταίο, καθώς μιλάμε για ένα κατεξοχήν διασκεδαστικό βιβλίο, που στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε αστεία σκηνικά και τις έξυπνες ατάκες των πρωταγωνιστών, χωρίς όμως να καταντήσει υπερβολικό, γελοίο και προσβλητικό για την ευφυΐα του αναγνώστη. Ένα μπράβο από μένα στον συγγραφέα, γιατί αν και Stand-up κωμικός –μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων–, καταφέρνει να κρατά τις ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και αστείου με απαράμιλλη μαεστρία. Και τώρα ήρθε η στιγμή να περιγράψω την πλοκή χρησιμοποιώντας περισσότερες της μίας φράσης. Είστε έτοιμοι;

Η Κινούμενη Άμμος είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς φαντασίας (urban fantasy για τους τυπολάτρες, αγγλόφωνους φίλους) Κοάλεμος. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Ηρακλής Ανδρέου, ένας τριαντάχρονος μυστικός πράκτορας που ειδικεύεται στο κυνήγι (και την εξόντωση) υπερφυσικών πλασμάτων. Αντλώντας έμπνευση από τα δημοφιλή επιτραπέζια RPGs της White Wolf, ο Ανατολίτης μάς ξανασυστήνει τον κόσμο στον οποίο ζούμε, που στο βιβλίο του μοιραζόμαστε με βρικόλακες, λυκανθρώπους, δρακονιανούς, νεράιδες, νύμφες, σάτυρους, νάνους, ξωτικά και λοιπά γλυκούλικα πλάσματα του Φανταστικού.

Ο Ανδρέου είναι ένας από τους λίγους εκλεκτούς, τους Χαρισματικούς, οι οποίοι έχουν την ικανότητα να διακρίνουν την πραγματική μορφή των υπερφυσικών κι έτσι, μετά από την κατάλληλη εκπαίδευση, τίθενται στη διάθεση της Υπηρεσίας. Υποτίθεται πως οι δύο πλευρές ζουν σε ένα καθεστώς μιας εύθραυστης ειρήνης, τη λεγόμενη Συνθηκολόγηση, όμως μάλλον έχετε ήδη μαντέψει πως κάτι τέτοιο δεν κρατά για πολύ, αλλιώς δε θα υπήρχε και κάτι να γράψει ο άμοιρος ο συγγραφέας.

Δύο είναι τα κύρια στοιχεία που κερδίζουν τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες του συγκεκριμένου τίτλου. Το ένα είναι το συγγραφικό τέχνασμα τις παράλληλης αφήγησης, μέσω του οποίου σε ένα κεφάλαιο βλέπουμε τον πράκτορα Αντρέου να μπλέκει σε μια υπόθεση πολύ πάνω από τις δυνάμεις του (και των δύο φίλων-συνεργατών του), και στο επόμενο συναντάμε τον έφηβο Ηρακλή να περνάει για πρώτη φορά τις ξύλινες πύλες της Ακαδημίας, όπου μαθαίνει τα πάντα για τους υπερφυσικούς, μέσω περίεργων και πρωτότυπων μαθημάτων, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη ζωή στο Hogwarts (ναι, και η Ακαδημία έχει τους δικούς της κινδύνους). Το δεύτερο είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση (εγώ τουλάχιστον, τη λατρεύω) η οποία αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τα κωμικά στοιχεία του βιβλίου αλλά και βοηθά τα μέγιστα στη σκιαγράφηση της ιδιαίτερης προσωπικότητας του Ηρακλή.

Συνοψίζοντας, θα τολμήσω να πω πως το Κινούμενη Άμμος είναι μια πολλά υποσχόμενη αρχή σε μια σειρά που έχει όλα τα φόντα να γίνει σημείο αναφοράς στο ελληνικό Φανταστικό. Με αιχμή του δόρατος το έξυπνο, διορατικό και καυστικό χιούμορ του Ανατολίτη, που ποτίζει τις σελίδες του μυθιστορήματος μέσα από τις βιτριολικές και άκρως κυνικές ατάκες του πρωταγωνιστή, συμπαραστάτες μια γραφή στρωτή, καθαρή και τεχνική, την κινηματογραφική δράση και με περιτύλιγμα μια ελληνική δημόσια υπηρεσία και την πιο ερωτική πόλη της χώρας μας, είναι ένα βιβλίο που δύσκολα θα αφήσετε από τα χέρια σας και αναμφίβολα θα επιθυμείτε διακαώς να κυκλοφορήσει σύντομα η συνέχεια.

Στα συν, να προσθέσω και τις πολυάριθμες αναφορές σε κόμικ (Preacher, μεγάλη λατρεία) αλλά και σε πολλές διαφορετικές εκφάνσεις της γενικότερης geek/nerd/pop κουλτούρας που την τελευταία πενταετία κυριαρχεί παντού, έχοντας εδραιωθεί για τα καλά στα κόκκινα χαλιά και τα έντονα φώτα του προσκηνίου. Θα ήταν άδικο να πω πως μόνο οι μυημένοι της εν λόγω κουλτούρας θα απολαύσουν το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αλλά σίγουρα θα το εκτιμήσουν ένα τσικ περισσότερο, καθώς ο συγγραφέας φροντίζει με υπέρμετρη μαεστρία να χαϊδέψει απαλά κάποιες ευαίσθητες χορδές της εφηβείας μας. Εν ολίγοις, ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσοι επιθυμούν να διαβάσουν κάτι ποιοτικό, που σίγουρα ξεχωρίζει στον χώρο του ελληνικού fantasy, ενώ οι φαν του Χάρι του Πότερ, της 9ης Τέχνης, κι όσοι παίζουν DnD και Magic, θα το λατρέψουν.

Διαβάσαμε: Κινούμενη Άμμος (Κοάλεμος) του Στέλιου Ανατολίτη | Από το School of Rock
Γιώργος Μεσολογγίτης
28 Νοεμβρίου 2019

Είχα την ευκαιρία και να διαβάσω το πόνημα του Στέλιου Ανατολίτη, το Κινούμενη Άμμος (Κοάλεμος) (Εκδόσεις Χρονικό, 2019) τις περασμένες μέρες, που αποτέλεσαν τις πιο αγχωτικές του χρόνου, προσωπικά, λόγω της έκδοσης του βιβλίου του School Of Rock.gr
Ομολογώ πως η ιστορία που εξελίχθηκε στις 320 σελίδες του, ήταν το συναρπαστικό ησυχαστήριο μου για αυτόν τον καιρό.

Για να συνδέσω λοιπόν με την αρχική παράγραφο, πρέπει να σημειώσω πως τα σχόλια που είχα ακούσει για το συγκεκριμένο βιβλίο, αν θα έπρεπε να τα συμπιέσω σε μια φράση ήταν: «Ο Χάρι Πότερ, συναντά τη μαφία… με βρικόλακες».

Παρά το γεγονός πως είναι αρκετά εύστοχη αυτή η πρόταση τελικώς, δεν αντανακλά τη δυναμική της Κινούμενης Άμμου και τον γραπτό λόγο του Στέλιου Ανατολίτη. Όχι γιατί είναι κακό να γράψεις κάτι που να μοιάζει με Χάρι Πότερ, αλλά γιατί είναι δύσκολο…

Η περίληψη:
Μπορεί μία άκρως μυστική υπηρεσία που κυνηγάει όλα αυτά που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι σου, να κηρύξει στάση πληρωμών; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι ενεργοί πράκτορες; Και τα τέρατα ποιος θα τα κάνει κουμάντο; Ο Ηρακλής Ανδρέου έχει απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα. Η Υπηρεσία θα κάνει ό,τι θέλει, εκείνος θα φτιάχνει καφέδες και τα τέρατα θα απομακρυνθούν ύποπτα.
Μέχρι που ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, στη Θεσσαλονίκη, κάπου στα στενά της Καμάρας, ένας βρικόλακας αποφάσισε να εμφανιστεί. Κι ο Ηρακλής ήταν εκεί. Με παραπάνω κιλά, αυχενικό, γερασμένος πριν την ώρα του κι εντελώς αιφνιδιασμένος. Κι αυτό, είναι μόνο η αρχή.
Μια καταιγιστική περιπέτεια με μαύρο χιούμορ σε έναν άκρως μυστικό κόσμο που κινείται παράλληλα με τον δικό μας.
Όπως πάντα, θέλω να αναφέρω πρώτα τα αρνητικά, χωρίς να ψειρίσω πολύ και μετά να πω τι μου άρεσε και το πρόσημο είναι θετικό.

Καταλαβαίνω πως ο Στέλιος είναι κωμικός και μάλλον το στιλ του είναι Observer, καθώς παρατηρεί τον κόσμο από το πρίσμα που γεννά κείμενα για τις παραστάσεις του. Αυτό είναι φανερό στο βιβλίο του και μερικές φορές, χαλάει την ατμόσφαιρα που πάει να χτίσει. Μια ιστορία που θέτει βάσεις για μια ωραία φιλία και τη μάχη που δίνουν τα άτομα που την απαρτίζουν, θέλει λίγο… λιγότερα αστεία σε κομβικά σημεία. Προσωπικά μιλώντας τουλάχιστον.

Το γεγονός πως είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, κάνει την αφηγητική φωνή να είναι του βασικού χαρακτήρα, του Ηρακλή, να έρχεται στα αυτιά μου ως αυτούσια του Στέλιου. Και σε συνδυασμό με το (υπερβολικό) χιούμορ που αναφέρω πιο πάνω αλλά και τον καυστικό σχολιασμό της επικαιρότητας, μου έκανε δύσκολο -έστω σε κάποια σημεία- να μου φανεί πραγματικός χαρακτήρας ο Ηρακλής, ενώ δεν είχα πρόβλημα με τον Ιάσονα και την Μάρα αλλά και τους υπόλοιπους. Too much reality for fantasy story, δηλαδή.

Στα θετικά τώρα του Κοάλεμου:
Το χτίσιμο της μυθολογίας, είναι σε αρκετά καλό βαθμό για πρώτο βιβλίο του συγγραφέα και κυρίως, όχι βαρετό. Έχει μελετήσει τα σημεία που βαλτώνουν αυτές οι ιστορίες και παρουσίασε τα δικά του σημεία… πιο παιχνιδιάρικα.

Τα βιβλίο αναπτύσσεται σε δυο παράλληλες ιστορίες. Μία στο παρόν του βιβλίου και μία prequel. Κάθε επόμενο κεφάλαιο είναι μπρος και πίσω, πράγμα επικίνδυνο για κάθε ιστορία αλλά και μέσο που χτίζει τέτοια αφήγηση. Κίνδυνο να χαθείς, να βαρεθείς και να γενικά να μην κάνεις τις συνδέσεις γιατί δεν σε νοιάζει. Πράγμα που δεν συμβαίνει στον Κοάλεμο.

Σίγουρα οι σκηνές της Θεσσαλονίκης ήταν πιο απολαυστικές επειδή τις ένιωθες πιο κοντά σου και τοποθετημένες στην πραγματικότητα, ενώ αυτές του κολεγίου ήταν Hogwarts αλά… χαλλλαρά. Και όμως, παρά την ατυχή περιγραφή μου, οι δεύτερες δεν έχαναν από τις πρώτες, παρά ίσως στο τέλος που ο χαμούλης γίνεται.. στο τώρα.

Πριν ανέφερα τις αδυναμίες του δυνατού Ηρακλή. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απολαυστικός χαρακτήρας. Μερικές φορές μοιάζει να ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα του… Ρετιρέ, με την καλή έννοια. Οι σκέψεις και πράξεις του, είναι διασκεδαστικές απλώς όπως ήδη είπα, λίγο θολή η εικόνα του στο σύνολο.

Γενικά ήταν από τα πλέον απολαυστικά αναγνώσματα του 2019 και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Summary
Μια dark fantasy περιπέτεια, που παντρεύει τη σύγχρονη Ελλάδα και τις αδυναμίες της, με πλάσματα που δεν θέλεις να συναντήσεις στο δρόμο σου. Γιατί… well, fuck!