η εξισωση της ευτυχιασ
Για τους περισσοτέρους από εμάς, η αναζήτηση της ευτυχίας είναι
υπέρτατος στόχος της ύπαρξής μας: δίνει ελπίδα και σκοπό στη ζωή
μας, μας κινητοποιεί να προχωράμε παρά τις αντιξοότητες.
Στην πορεία του ως εκπαιδευτού υψηλόβαθμων στελεχών, ο Manfred
Kets de Vries, έφτασε στο συμπέρασμα ότι η αυτογνωσία και η ευτυχία
είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και ότι αν δεν έχουμε αυτογνωσία η αληθινή
ευτυχία πάντα θα μας ξεφεύγει. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι έχουμε
αντανακλαστικά εντοπίζουμε ό,τι είναι σημαντικό και να βάζουμε τις
αντίστοιχες προτεραιότητες για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια ζωή
ολοκληρωμένη.
«Ευτυχία είναι: να κάνεις κάτι, να αγαπάς κάποιον και να ελπίζεις σε κάτι».
Ο Manfred Kets de Vries είναι εξαιρετικόςπαρατηρητής της ψυχολογίας
του κόσμου τηςεργασίας. Έχει το χάρισμα να αναλύει τα θέματά
του με ακρίβεια και να τα παρουσιάζει μεγλαφυρότητα. Επικεντρώνεται
περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό περιβάλλον. Στα περιεκτικά
κεφάλαια του βιβλίου εξηγεί τα λάθη στον κόσμο των επιχειρήσεων και
το πώς αλλοιώνονται οι ατομικές αντιλήψεις· οργανώνει τις διαδικασίες
απελευθέρωσης των ατόμωνπου νοιώθουν παγιδευμένα σε χώρο με τον
οποίον δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα:
τι προκαλεί την ευτυχία; Στο βιβλίο γίνεται προσπάθεια αποδόμησης
αυτού του φευγαλέου νοήματος, υποστηρίζεται ότι ευτυχία είναι να
αγαπάς κάποιον, να κάνεις κάτι και να ελπίζεις σε κάτι, εξετάζεται η ανάγκη
για μια ισορροπημένη ζωή, περιγράφεται η διχοτόμηση μεταξύ επιφανειακής
και εσωτερικής επιτυχίας, επισημαίνεται η σπουδαιότητα του παιχνιδιού
στις ζωή των ανθρώπων και διερευνάται ο ρόλος του στρες. Τέλος
υποστηρίζεται η ανάγκη για αυθεντικότητα και αυτογνωσία.
Όπως επισημαίνεται με χιούμορ, κανένας δεν έχει ακουστεί να λέει
στο νεκροκρέβατό του ότι:
«Έπρεπε να είχα περάσει περισσότερο χρόνο στο γραφείο».
Οι άνθρωποι που εξισώνουν την ευτυχία με την επιτυχία δεν θα
καταφέρουν να έχουν ποτέ αρκετή επιτυχία ώστε να είναι ευτυχισμένοι.
Είναι σαν τον Σίσυφο, ο οποίος έσπρωχνε έναν βράχο πάνω στον λόφο
χωρίς τέλος.
Ιδέα εξωφύλλου: Ματίνα Φουντούλη.
Φωτογραφία: Ικαρία, καλοκαίρι του 1970.
υπέρτατος στόχος της ύπαρξής μας: δίνει ελπίδα και σκοπό στη ζωή
μας, μας κινητοποιεί να προχωράμε παρά τις αντιξοότητες.
Στην πορεία του ως εκπαιδευτού υψηλόβαθμων στελεχών, ο Manfred
Kets de Vries, έφτασε στο συμπέρασμα ότι η αυτογνωσία και η ευτυχία
είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και ότι αν δεν έχουμε αυτογνωσία η αληθινή
ευτυχία πάντα θα μας ξεφεύγει. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι έχουμε
αντανακλαστικά εντοπίζουμε ό,τι είναι σημαντικό και να βάζουμε τις
αντίστοιχες προτεραιότητες για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια ζωή
ολοκληρωμένη.
«Ευτυχία είναι: να κάνεις κάτι, να αγαπάς κάποιον και να ελπίζεις σε κάτι».
Ο Manfred Kets de Vries είναι εξαιρετικόςπαρατηρητής της ψυχολογίας
του κόσμου τηςεργασίας. Έχει το χάρισμα να αναλύει τα θέματά
του με ακρίβεια και να τα παρουσιάζει μεγλαφυρότητα. Επικεντρώνεται
περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό περιβάλλον. Στα περιεκτικά
κεφάλαια του βιβλίου εξηγεί τα λάθη στον κόσμο των επιχειρήσεων και
το πώς αλλοιώνονται οι ατομικές αντιλήψεις· οργανώνει τις διαδικασίες
απελευθέρωσης των ατόμωνπου νοιώθουν παγιδευμένα σε χώρο με τον
οποίον δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα:
τι προκαλεί την ευτυχία; Στο βιβλίο γίνεται προσπάθεια αποδόμησης
αυτού του φευγαλέου νοήματος, υποστηρίζεται ότι ευτυχία είναι να
αγαπάς κάποιον, να κάνεις κάτι και να ελπίζεις σε κάτι, εξετάζεται η ανάγκη
για μια ισορροπημένη ζωή, περιγράφεται η διχοτόμηση μεταξύ επιφανειακής
και εσωτερικής επιτυχίας, επισημαίνεται η σπουδαιότητα του παιχνιδιού
στις ζωή των ανθρώπων και διερευνάται ο ρόλος του στρες. Τέλος
υποστηρίζεται η ανάγκη για αυθεντικότητα και αυτογνωσία.
Όπως επισημαίνεται με χιούμορ, κανένας δεν έχει ακουστεί να λέει
στο νεκροκρέβατό του ότι:
«Έπρεπε να είχα περάσει περισσότερο χρόνο στο γραφείο».
Οι άνθρωποι που εξισώνουν την ευτυχία με την επιτυχία δεν θα
καταφέρουν να έχουν ποτέ αρκετή επιτυχία ώστε να είναι ευτυχισμένοι.
Είναι σαν τον Σίσυφο, ο οποίος έσπρωχνε έναν βράχο πάνω στον λόφο
χωρίς τέλος.
Ιδέα εξωφύλλου: Ματίνα Φουντούλη.
Φωτογραφία: Ικαρία, καλοκαίρι του 1970.
